Sevgili ......... ............;
“Tarih boyunca vatanları, milletleri uğruna şehit olan tüm tıbbiyelilerin bayrak sevgisini, Mekteb-i Tıbbiye–i Şahane öğrencileri gibi vatan aşkını, savaşlar, operasyonlar, salgınlar, afetler, depremler gibi topyekûn mücadelelerin gerektiği
durumlarda canla başla en ön safta yer alma isteğini ve bu mücadelelerde kaybettikleri meslektaşlarının özlemini,
sırtlarında ter ile her bir canı hayatta tutmaya çalıştıkları esnada yaşadıkları mutluluğu veya üzüntüyü, En kıymetlileri (aileleri) dahil her şeyi, tereddüte mahal bırakmaksızın, gözlerini kırpmadan
geride bırakma cesaretini, meslekleri ve hastaları için var gücüyle çabalama azmini”
kalbinde taşıyan değerli meslektaşımızın kıymetli evladı…
Sana yazmış olduğumuz bu satırlar, kelimelerin dahi ifade edemeyeceği hislerimizin harfler ile hayat bulma çabasıdır.
Baban/Annen, ........... ............’ ın sana ve ailene ayırması gereken o değerli vakitleri; hastalarımız, hastanemiz ve vatanımız daha iyi olsun diye kurumunda geçirmek zorunda kaldı. Akranların pandemi döneminde aileleri ile doyasıya zaman geçirirken, senin camın ardından el salladığını, ona olan özlemini arada bir mesafe ile gidermeye çalıştığını tüm benliğimizle biliyoruz. Ve daha nice
örnek sayabiliriz. Tüm bu sebeplerle akranlarına kıyasla baban/annen ile daha az paylaşımda bulunarak, daha büyük özlemle büyüdün/büyüyeceksin. Lakin babanın/ annenin meslektaşlarından oluşan kocaman bir
aileye sahip olduğunu unutma.
Unutma, babanın/annenin icra ettiği meslek o denli kutsal, o denli yüce ki kelimeler kifayetsiz. Bir insana şifa olabilmenin mutluluğunu büyüdükçe daha iyi anlayacağından eminiz.
Ezcümle... İfade edemediğimiz; biz kaynaklı olmayan, bilakis cümlelerin yetemediği; tüm
hislerimizle baban/annen ile bizlerin gurur duyduğunu bilmeni ister, senin de gurur duymanı temenni ederiz.
Kıymetli meslektaşımızın biricik evladı, sana ithafen nakşettiğimiz sözcükler ile aslında
anlatmaya çalıştığımız, sana bir teşekkür borçlu olduğumuz.
Sevgilerimizle…
